Wybudowany w 1934 roku, według projektu Adolfa Buraczewskiego, dom o cechach zabudowy bliźniaczej należał do Osiedla Oficerskiego SBM „Dom”. Osiedle domów jednorodzinnych zaplanowano na południowym obrzeżu Fortu Mokotów na identycznych powierzchniowo działkach. Małe domy lokowano od strony ulicy celem wytworzenia jej południowej pierzei natomiast za domami rozciągał się skryty pas przestronnych ogrodów, które co do zasady nie miały być dzielone – miały tworzyć jeden ciąg zieleni.
Dom – który był niesymetrycznym bliźniakiem już w czasie wojenny zyskała nowy element a ostanie zmiany zostały dokonane w latach osiemdziesiątych XX wieku, które ostatecznie zatarły idee Adolfa Buraczewskiego. Mimo tych zmian został wraz kilkoma innymi obiektami osiedla wpisany do gminnej ewidencji zabytków.
Zachodnia część bliźniaka zmieniała właścicieli. Przez długie lata stała nieogrzewana i pusta aż wiosną 2014 ostatecznie zmieniła właściciela, który planował jej rozbudowę i zasiedlenie.
Proces projektowy rozpoczęliśmy od inwentaryzacji stanu istniejącego i analizy zmian w poszukiwania oryginalnego wyrazu architektonicznego zespołu. Nie obyło się bez analizy prawnej i zaplanowania szeregu scenariuszy postępowania i gradacji planów rozbudowy w zależności od przyszłych decyzji administracyjnych. Zbudowaliśmy szereg makiet pokazujących zmiany i kolejne historyczne już rozbudowy. Szybkie nakreślenie finalnej koncepcji, która pogodzi potrzeby Inwestora, wymagania Stołecznego Konserwatora Zabytków i Mokotowskiego Wydziału Architektury nie napawało optymizmem. Wstępne stanowisko obydwu urzędów sprzeciwiało się jakiejkolwiek formie rozbudowy. Zdeterminowani trudnością zadania wykonaliśmy kilka koncepcji i rozpoczęliśmy czasochłonne opiniowanie projektów w urzędzie konserwatorskim. Ostatecznie wypracowaliśmy kompromis polegający na rozdzieleniu planowanej rozbudowy od zasadniczej – zabytkowej bryły szklanym łącznikiem. Dodatkowo rozbudowa miała nie konkurować z bryłą bliźniaka w związku z tym została wycofana do drugiej linii zabudowy. Piętro rozbudowy otoczyliśmy tarasem zmniejszającym jego wpływ na całość założenia. Rozbiórka starej szklarni sztucznie dzielącej ogród na trzy strefy przywróciło przedwojenny charakter założenia domów w ogrodach. Długotrwała projektowo rozbudowa pogodziła oczekiwania konserwatorskie z wymaganiami współczesnego domu jednorodzinnego. Zapewniła bezpośredni dostęp do ogrodu z poziomu parteru rozbudowy, którego brak w pierwotnym założeniu był dużą wadą dla współczesnego użytkownika.
Parterowa, ogrodowa elewacja rozbudowy to szerokie przesuwne okno, które w ciepłe dni pozwala na zatarcie granicy między wnętrzem i zewnętrzem. Okno wyposażone jest w zewnętrzną 6 panelową okiennicę perforowaną motywami roślinnymi przywołującą ducha miejsca czyli obrośniętą bluszczem szklarnię z czasu gdy na działce królowała natura a dom stał pusty.
Ze względu na ograniczenia Konserwatorskie związane z brakiem możliwości ocieplenia zabytkowej części i chęć ograniczenia kosztów eksploatacji nowego obiektu zastosowaliśmy niskotemperaturowe powierzchniowe ogrzewanie rozbudowy oraz tradycyjne części zabytkowej. Całość zasilana hybrydowo piecem gazowym współpracującym z gazowo absorpcyjną pompą ciepła.
Organizacja funkcjonalna połączonego domu wychodzi naprzeciw rozdzieleniu funkcji dziennych i prywatnych, części związanych z pracą w domu oraz dodatkowo poprzez budowę bezpośredniego wejścia do piwnic za pośrednictwem małego patio pod łącznikiem uelastycznia możliwości adaptacji w przyszłości. Wnętrza części zabytkowej zaglądają daleko w przeszłość poprzez zastosowane i zachowane materiały natomiast rozbudowa wtrąca w tę kompozycję współczesne spojrzenie nawiązujące kolorystycznie do bauhausu.
